Crónica dun concerto anunciado

Skárnio tardou cinco anos en editar novo disco. Tanto tardou que, o sábado 19 de abril, a sala La Iguana (Vigo) encheuse dun salto xeracional para ver a estrea en directo de "O Nosso Caminho".
A forza de tocar en Vigo incontábeis veces, xa máis ou menos facíaste con todas as facianas que bailaban nas primeiras ringleiras. Esta vez foi diferente. O recambio xeracional estaba aí e o anonimato volvía a ser a careta daquela xente suorosa, dunha media de 20 anos, que cantou o concerto de principio a fin.
O día anterior estiven con Manuel, batería e único integrante orixinal da banda, bebendo algo no bar Trincheira. Contábame que estaba nervoso, que había varios concertos de público semellante e que non contaba con moita asistencia... alarmista!! Cheguei a La Iguana uns minutos antes da actuación para saudar aos meus ex-compañeiros e aínda amigos. A cola que me atopei daba medo! Entrei pola porta de camerinos (algo de morro sempre se conserva), botei unha ollada ao ambiente que había dentro e as dúbidas de público tornáronse en dúbidas de aforo... a sala ía reventar!
Ao redor das 00:45 saíu a banda ao palco e, logo dunha intro e dunha lembranza para o/as preso/as independentistas galego/as, arrancaron co repertorio. Enlazaron os catro primeiros temas e a xente o daba todo, estaban gozando e o grupo tamén. Caíu "Afunde-nos a mar" como primeiro tema do disco anterior "Arredista" e a xente axordeceu a voz de Paulo cos seus cantos. Pouco máis tarde subíu Almudena (Transilvanians) acompañando en "Venha, mais umha", canción que tamén gravou xunto a Juantxo (Skalariak). Toda unha oda á amizade que fai alzar o vaso nun brinde nostálxico: "Quero compartir hoje aquí contigo este copo por todo/as nós!".
Chegou o tema "Dias de Raiva", editado en varios compilatorios, e quen tíñamos unha cervexa na man quedamos sen ela por mor dun pogo que nos abaneou incontroladamente dun lado a outro do local. A calor tornouse inaturábel namentres Skárnio ametrallaba cun tema tras outro. Manuel, a tres temas da fin do concerto, tivo que facer un parón para refrescarse e tomar folgos. Logo deste descanso chegou a apoteose final. Unha versión skatalítica do "I will survive" de Gloria Gaynor deu paso a "Cantamos" para rematar o concerto e despedírense entre evidentes aplausos e berros de "Skárnio, Skárnio...".
Poucas oportunidades tiven de ver ao grupo dende abaixo do palco, xa que durante sete anos estiven compartindo a súa actividade e nin sequera sabía como soaban aqueles concertos. Pero este sábado os meus sentimentos cruzáronse entre o orgullo e a emoción. Unha forte aperta a todos!