Cuestión de bandullo

Coincidindo co remate do que se chamou “movida de Vigo”, aconteceu que o ex -alcalde desta cidade (Manuel Soto) e o presidente da comunidade de Madrid (Joaquín Leguina) montaron un teatrillo coa finalidade de apropiárense daquelo que levaba acontecendo durante máis dun lustro nas súas cidades. Pouco ou nada tiveran que ver os respectivos consistorios cun estourido xeracional que mudaría as formas e o fondo da actividade cultural no Estado. Aínda así, aqueles pesoístas tentaron á desesperada que a xente vencellara o feito cunha actividade política, nun claro propósito de procurar os devecidos réditos electorais.
Así naceu a campaña “Madrid se escribe con V de Vigo” que consistiu basicamente nunha pegada de cartaces xigantesca na capital do Imperio; un tren Madrid-Vigo con coche-bar a pleno rendimento para os músicos, pintores e demais que ían nel (onde Leguina e Soto tamén celebraron o pifostio montado) e unha ruta etílico-turística de fin de semana pola cidade olívica. Todo iso engalanado con exposicións e un macroconcerto onde os artistas amosaban as súas xa alcoholizadas mañas.
Como dixen nun principio, todo respostaba a unha estratexia sociopolítica onde poder trocar divertimento por votos. O que realmente importaba era esa parafernalia envolvente e non a programación cultural, que simplemente servía como escusa para a organización do evento. En definitiva, unha campaña publicitaria das cidades e a tentativa de consagración de dous políticos que lles fora moi ben coa chamada xeración da litrona e do canuto. Se non fose así, entón teríamos que dar a razón a aquela oposición rancia de Alianza Popular que puxera o berro no ceo pola ineficiencia dun concello que caera no despilfarro para dar de beber ata a saciedade a unha panda de perdidiños (pero… nos seus postulados tan católicos non estaba iso de dar de beber ao sediento?).
Como explica Julián Hernández no documental “Periféricos”, aquela iniciativa fixo que Vigo saíra ata na sopa e, realmente, foi máis barato e efectivo que poñer anuncios na televisión… a misión publicitaria estaba cumplida. No que si fallaron foi en pensar que a xente lles avalaría despois electoralmente, que non saberían distinguir o que era o dereito a unha programación sociocultural dun chisque de ollo feito por un alcalde con afán de protagonismo. Ao non haber réditos electorais, non houbo máis movida e menos aínda irmanamento entre as respectivas de Madrid e Vigo (aínda que, realmente, non había maiores diferenzas entre unha e outra). A proba está en que, se ben nun principio tiñan pensado un partido de volta na casa do oso e do madroño, finalmente o tren descarrilou definitivamente ás beiras do Atlántico.
Deixando atrás o apunte político-municipal, falarei de dúas anécdotas acontecidas naquel engrello de glamour popularizante. Seguramente, a máis coñecida é a taza de café que voou no xantar de artistas que se fixera no parque de Castrelos. Unha rapaza sufríu na súa testa a cólera dun McNamara trasnoitado cunha embriaguez de varios días atrás. Moitas voces apuntaron a que a incapacidade de mercar heroína fixo que o showman madrileño perdese os nervos e se lle dera por facer aquel desaguisado… pero, se cadra, a historia non foi tan épica. Aquela taza non era unha bala perdida ao vento, tiña como diana a faciana de Manuel Soto. Para sorte do alcalde, a traxectoria do proxectil veuse interrumpida polo infortunio dunha moza que se interpuxo no seu camiño. E digo eu… despois de tres días de festa institucional e tendo a escasos metros a un político enchido de fachenda por algo totalmente alleo a el, por que ten que haber unha razón tan burda como a heroína para explicar o acontecido? A min paréceme máis unha causa-efecto que, de seguro, pasoulle polo maxín a máis dun naquel xantar (quen estea libre de pecado, que tire a primeira pedra… ou a primeira taza).
A segunda historia a contar nestas liñas ten que ver cun showman da casa, Antón Reixa. Os Resentidos non foran convidados á orxía político-festiva, pero si se contratou unha sátira de “El Barbero de Sevilla” que levaba o carismático artista multimedia. A obra de teatro chamábase “After Shave” e remataba con Reixa vestido de toureiro e cunha inundación de escuma (a modo de escuma de barbear) a cargo dos bombeiros. Acorde cos excesos da época, non deberon medir ben a cantidade do fluído porque chegaron a inundar as primeiras ringleiras do público, pero o caso é que Antón Reixa tiña que saír escopetado cara a Catalunya para actuar cos Resentidos e tiña un taxista agardando por el nas portas do auditorio para levalo ao aeroporto de Lavacolla. A faciana daquel pobre home cando veu entrar a un tipo vestido de toureiro e enxoito en escuma debeu ser un poema… se cadra un shock, porque comezou a falar co seu vehículo pregándolle que fora máis e máis rápido.
Logo do avión, Os Resentidos tiveron a actuación máis multitudinaria da súa historia: nas festas da Merced en Barcelona diante de máis de 160.000 persoas, onde acadaron unhas críticas espectaculares nos xornais do día seguinte. Á fin e ao cabo, se de organizar eventos se trata, os galegos sempre fumos máis enxebres, de beber e comer con café (en taza, abofé) e copa na sobremesa. As macro-ostias cheiran máis a cocido madrileño e butifarra catalana.